Ο δρόμος που θα περπατάς θα `ναι σπαρμένος άστρα
στο διάβα σου κυκλάμινα και δροσερές πηγές,
πριγκίπισσες θα τραγουδούν σε χρυσαφένια κάστρα
και το χορό θα σέρνουνε στις φτωχογειτονιές.

Γλυκό κρασί θα σε κερνούν του ανέμου οι θυγατέρες
κι ένα τσιγάρο σέρτικο θ’ ανάψει η Ελένη,
αυτή που κλέψαν πειρατές με κόκκινες παντιέρες
κι έμεινε βράδια ατέλειωτα εικόνα δακρυσμένη,
αυτή που κλέψαν πειρατές με κόκκινες παντιέρες
κι έμεινε βράδια ατέλειωτα εικόνα δακρυσμένη.

Του θεριστή τα δάκρυα στο τελευταίο πάρκο
μια χούφτα ακόμα σκόρπισε στου καραβιού την πλώρη
και τύλιξε στο χέρι σου ένα μαντήλι άσπρο
να σου δροσίζει το λαιμό στου Σείριου τ’ ανηφόρι.

Θαρρώ πως θα σε κούρασα με λόγια της ανάγκης
κι εσύ δε γύρεψες τιμές και ρούχα φορεμένα,
τα παιδικά σου όνειρα σύρε να τα προλάβεις
πριν γίνουνε στην αμμουδιά κοχύλια σκορπισμένα,
τα παιδικά σου όνειρα σύρε να τα προλάβεις
πριν γίνουνε στην αμμουδιά κοχύλια σκορπισμένα.