Στους κήπους της Εδέμ ποιος τραγουδά τη νύχτα,
ένα θλιμμένο γιάντε, μια καληνύχτα, στην πόρτα του Θεού,
δεν είναι ο Κερέμ που έγινε αηδόνι,
ούτε κι η Εμινέ που μέρα νύχτα λιώνει μ’ έναν πικρό αμανέ.

Είν’ η φωνή σου, κλέβει του ανέμου τους αναστεναγμούς
και λέει τραγούδια απελπισμένα, αχ να `τανε για μένα
που ξέρω από καημούς.

Στους κήπους της Εδέμ φυτρώνει ένα τραγούδι,
σαν το παλιό το φιλεντέμ, σαν πρώτο χνούδι,
σε μάγουλο παιδιού,
δεν είναι ο Κερέμ που έγινε αηδόνι,
ούτε κι η Εμινέ που μέρα νύχτα λιώνει μ’ έναν πικρό αμανέ.

Είν’ η φωνή σου, κλέβει του ανέμου τους αναστεναγμούς
και λέει τραγούδια απελπισμένα, αχ να `τανε για μένα
που ξέρω από καημούς.