Μου `πες είναι παλιομοδίτικο να ζητώ, σκαρί μου αλήτικο,
στα νερά σου να μπω με φτωχά "σ’ αγαπώ",
όμως μάχης έγινα λάφυρο κι ότι νιώθω μόνο κι ανάπηρο,
Παναγίες, Χριστοί κι από που να πιαστεί.

Να `ρχεσαι, τίποτ’ άλλο, δικαιούμαι να σφάλω
κι αν με πας σε βυθό ξέρω πως να σωθώ
κι όταν όλα τ’ αντέξω, τέλειωσέ με μια κι έξω
στης πληγής τη μεριά ρίξε τη μαχαιριά.

Τη στιγμή η άμυαλη γύρεψα ψεύτρα είναι αλλά την πίστεψα
αχ! αν πει και βρεθεί έχει κι όλας χαθεί,
ένα αντίο πάντοτε απρόφερτο και το "μείνε" που είπα πονόγερτο
φτιάχνει τύψεις θολές μ’ άλλου μάτια να κλαις.

Να `ρχεσαι, τίποτ’ άλλο, δικαιούμαι να σφάλω
κι αν με πας σε βυθό ξέρω πως να σωθώ
κι όταν όλα τ’ αντέξω, τέλειωσέ με μια κι έξω
στης πληγής τη μεριά ρίξε τη μαχαιριά.