Στο παράθυρό μου βλέπω έναν ήρωα
άγριο σκοτάδι, μοναξιά και βροχές ποτέ δεν τον φοβίζουν
μα χάνεται στη σκέψη, χάνεται στη λήθη
ενός τρελού καιρού, μεθυσμένου και άξεστου αλήτη.

Και τότε τα «πρέπει» γίνονται πόνοι,
γίνονται αγκάθια γύρω απ’ την καρδιά μου
και μένω εδώ πάλι μόνη,
σκιά σε γυάλινους δρόμους που δε θα δω ποτέ ξανά.
Φίλε μου ήρωα γυρίζεις σαστισμένος στο μυαλό μου.

Να ‘μουν καράβι αραγμένο στη ματιά σου
να μη φοβάμαι πια το μαύρο μου βυθό.
Να ‘μουν αγέρι να σκορπίζω το μυαλό μου
να μη βγάλεις απ’ το δίλημμα αυτό.

Τι ‘ναι αυτό που φεύγει, τι ‘ναι αυτό που μένει;
Όσο κρατά μια στάλα στο παράθυρό μου
κοστίζει πια η κάθε μας στιγμή.
Στο παράθυρο που βλέπω έναν ήρωα να φοβάται.
Φοβάται την άνοιξη
γιατί του έμαθαν να σέρνεται μονάχα τους χειμώνες.

Είδα πολλά που μου άφησαν φωτιές μέσα στα μάτια.
Τώρα η στάχτη μου σκορπάει τα τελευταία μου κομμάτια.