Ξημερώνει κι όλα λούζονται στο φως
ο διπλός καφές αχνίζει στο φλιτζάνι
σ’ αγκαλιάζω κι ο πόθος μου ο κρυφός
γράφει «σ’ αγαπώ» σε χνωτισμένο τζάμι

Μια ζωή μετρώ τα κύματα σαν βράχος
ήρθες τώρα που συνήθισα μονάχος
στα ματόκλαδα σου πράσινες σκιές
τώρα πια δε σου ζητώ παρά στιγμές

Πάει καιρός που έπαψα να νοσταλγώ
του καφέ κοιτώ το μαύρα κατακάθια
δεν μου έλειψες γιατί ήσουν πάντα εδώ
μια ξυπόλητη θεά μέσα στ’ αγκάθια

Μια ζωή μετρώ κύματα σαν βράχος
στην αγάπη πάει καθένας μας μονάχος
δεν πιστεύω ούτε λέξη απ‘ όσα λες
μα ο δάκρυ σου θα πίνω όταν κλαις