Δεν έχω λόγο την ασχήμια να κοιτάω
όταν τον ήλιο στην καρδιά μου κουβαλάω,
έχει ο καιρός γυρίσματα
και μέσα απ’ τα προβλήματα
θα ξαναβρώ τα βήματα πως να σταθώ,
είναι στιγμή μου κι άκρη μου
το γέλιο και το δάκρυ μου
είναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.

Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,
εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,
εγώ το χτίζω τ’ όνειρο, μάτια μου γλυκά,
εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.

Δεν έχω λόγο το παράλογο να κρίνω,
έχω ευθύνη σ’ ό,τι πιάνω, σ’ ό,τι αφήνω,
όρισα τη διάσταση
κι αν παίζω στην παράσταση
δε φταίει καμιά κατάσταση, πώς να σ’ το πω,
είναι στιγμή μου κι άκρη μου
το γέλιο και το δάκρυ μου
είναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.

Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,
εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,
εγώ το χτίζω τ’ όνειρο, μάτια μου γλυκά,
εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.