Είχα ξεχάσει τι θα πει
ήλιος, αγάπη και φιλί
προτού να έρθεις μες το δρόμο μου εσύ...

Μ’ έβγαζε βόλτα ο καημός
κι ήταν θυμάμαι συνεχώς
τα μάτια μου ένας βουρκωμένος ουρανός...

Ένα φύλλο πεταμένο
ήμουν μέσα στη βροχή,
μέχρι που τα δυο σου χέρια
μου ξανάδωσαν ζωή,
Ένα φύλλο πεταμένο
πληγωμένο απ’ το βοριά
και μ’ ανέβασε στ’ αστέρια
η δική σου αγκαλιά...

Είχα ξεχάσει να γελώ,
στους άλλους να χαμογελώ
μα εσύ μου έμαθες τον κόσμο ν’ αγαπώ...

Έγινες μέσα μου πνοή
κι έσβησες κάθε μου πληγή
σαν αεράκι που γιατρεύει την ψυχή...