|  | 
 Στίχοι:    Αιμίλιος Δραγάσης 
 Μουσική:    Ερμής Πόγγης 
 
 Πώς θες να κλείσω μάτι πια, που η φτωχή μου η καρδιά,
 σαν ξυπνητήρι πια χτυπά,
 για σε που αιώνια θ’αγαπά.
 
 Το βλέπω αγάπη μου χρυσή,
 αλλά σ’αυτό τι φταις εσύ,
 ο έρωτας σαν ξαγρυπνά,
 ποιος τον ξενύχτη τον ρωτά.
 
 Στης νύχτας τη σιγαλιά, σαν γέρνει η ζωή,
 στ’ αστέρια μια φωλιά, ζητoύμ’εμείς ως το πρωί.
 και σαν χαράζει η αυγή, και ψάλλουν τα πουλιά,
 και πριν ο ήλιος βγει, θε να βρεθούμε αγκαλιά.
 
 Αχ, για θυμήσου και για πες,
 πόσες σε γέλασα βραδιές,
 ίσα με να’ρθω η φτωχιά,
 στο πρώτο μας ξενύχτι πια.
 
 Μονάχο μ’άφηνες κακιά,
 μεσ’την τρελή αστροφεγγιά,
 και μες τα ξημερώματα,
 μου έκανες καμώματα.
 
 Στης νύχτας τη σιγαλιά, σαν γέρνει η ζωή,
 στ’ αστέρια μια φωλιά, ζητούμ’εμείς ως το πρωί.
 και σαν χαράζ’ η αυγή, και ψάλλουν τα πουλιά,
 και πριν ο ήλιος βγει, θε να βρεθούμε αγκαλιά.
 
 Πώς ήθελα στα σκοτεινά
 να σ’ είχα πάντα συντροφιά
 μα έλα που κι αυτή η νυχτιά
 θα ξημερώση η κακιά
 
 Αν ήμουν πλάστης τ’ ουρανού
 κι είχα τη δύναμι εκεινού
 γιά το χατήρι σου καλέ
 δε θα ξημέρωνα ποτέ
 
 Στης νύχτας τη σιγαλιά, σαν γέρνει η ζωή,
 στ’ αστέρια μια φωλιά, ζητούμ’εμείς ως το πρωί.
 και σαν χαράζ’ η αυγή, και ψάλλουν τα πουλιά,
 και πριν ο ήλιος βγει, θε να βρεθούμε αγκαλιά.
 
 
 
 | 
 |  |  |  |  |  |  |  |  | Στατιστικά στοιχεία |  |  |  |  | Δημοφιλία: 80%  (3 ψήφοι) Αναγνώσεις: 5888
 Σχόλια: 4
 Αφιερώσεις: 0
 
 |  |  |  |  |  |  |  | 
 
 |