Ήταν νύχτα θυμάμαι
σε ώρα μυστική,
όταν βαθιά μου ακούστηκε
παράξενη φωνή,
θύμιζε μυστική εντολή
σταλμένη από ψηλά να λέει:
''ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!''

Ήταν νύχτα θυμάμαι
κι εκείνη τη στιγμή,
είδα κορίτσι ολόγυμνο
σαν λάμψη βιαστική,
''Μην τραγουδάς'’ μου λέει,
''γιατί πεθαίνεις κάθε φορά!
ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!''

Κι όπως τρέχουν τις νύχτες
τ’ ανθρώπου οι στοχασμοί,
η γέννα, η δόξα, ο θάνατος
κι η ανάσταση μαζί,
ήρθαν τα λόγια αυτά
χρωματισμένα σκοτεινά!
ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!

Με κοιτούσε στα μάτια
την κοίταζα κι εγώ.
''Γρήγορα'’ μου λέει `'κάνε γρήγορα
να φύγουμε από `δω!...
Μην τραγουδάς,
γιατί πεθαίνεις κάθε φορά!
Ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!''

Ήταν νύχτα θυμάμαι
απόκριση καμιά!....
Μπροστά μου η πύλη ορθάνοιχτη
κι η τρέλα ήταν κοντά,
μ’ ένα καλαήδισμα
πουλιού στην ερημιά να λέει:
''ποτέ! ποτέ! ποτέ πια!...''