Αγάπη μυστική με ρίζωσες στη γη
απ’ τον απάνω κόσμο χώρισα μ’ ένα σου φιλί
αέρηδες φυσούν, τα όνειρα σκορπούν
μόν’ τη δική μου καρδια ασάλευτη,
μάγια την κρατούν

Πιάνω γραφή, τελειώνει το χαρτί
στέλνω πουλί, του κόβεται η φωνή
μες τα βαθιά καθώς αφήνομαι
ανθός της λίμνης γίνομαι
παρηγοριά δε βρίσκω πουθενά
είσαι σκοπιά, αφύλαχτη πλαγιά
κι εγώ ανθός που πάει στον έρωτα
με χάδια αφανέρωτα

Σαν πέτρα η ψυχή, μ’ αρνήθηκες εσύ
για τον καημό τον κρυφό σου μίσεψα, πάω σ’ άλλη γη
βουνά θα προσπερνούν, φεγγάρια θα κυλούν
μα της αγάπης τα μάγια σύννεφα,
θα `ρθουν να με βρουν