Όσο με γεμίζεις πίκρα
κάθε μέρα κάθε νύχτα
απ’ το σώμα μου χωρίζω
κι άλλο πια δεν ξεχωρίζω
τι θα πει λευκο και γκρίζο.

Αχ ζωή...αχ ζωή
αν με κάνεις σαν το βράχο
πες μου τι...πες μου τι
λόγο θα `χω να υπάρχω.

Μου χαμογελάει πάντα
μια καρδιά παιδιού στο στήθος
και γυρνώ...και γυρνώ
μας τ’ αδιάφορο το πλήθος.

Πες μου τάχα τι κερδίζεις
τόσο που με βασανίζεις
στα σκοτάδια σου κι αν μπαίνω
δε φοβάμαι...υπομένω
και στην ξαστεριά σου βγαίνω.

Αχ ζωή...αχ ζωή
αν με κάνεις σαν το βράχο
πες μου τι...πες μου τι
λόγο θα `χω να υπάρχω.

Μου χαμογελάει πάντα
μια καρδιά που δε φοβάται
στη χαρά...στην πληγή
να γελάει και να λυπάται...