Το άσπρο σπίτι μας με τον μικρό τον κήπο
Προσμένει απ’ το χέρι σου ένα χτύπο
Μα ο βοριάς που στα παράθυρα μας κλαίει
Δεν έρχεσαι μου λέει

Απογοήτευση να ζεις σε χέρια ξένα
Απογοήτευση εγώ να σ’ αγαπώ
Τώρα του κόσμου τα γεφύρια είναι κομμένα
Και ούτε πρόκειται να’ρθείς ούτε να’ρθώ

Το άσπρο σπίτι μας σε καρτερεί ακόμα
Η σκάλα το τραπέζι μας το στρώμα
Το νυχτοπούλι που στο πεύκο μας κουρνιάζει
Δεν έρχεσαι φωνάζει