Ο ήλιος καίει τη φοινικιά
Κι εγώ στο υπόγειο γλιστρώ
Μέσα από αλάβαστρα φθηνά
Σαν ξωτικό χαμογελά

Με βλέμμα σκούρο και υγρό
Το χέρι του κρατά κλειστό
Κι όπως στα μάτια τον κοιτώ
Δώρο μου δίνει μυστικό

Τώρα στη χούφτα μου κρατώ
Τον σκαραβαίο τον ιερό
Πού’χει από κάτω σκαλιστό
Π’ ό,τι είν’ της μοίρας μου γραφτό

Μού’πε να μη τον λησμονώ
Απ’ την καρδιά να ευχηθώ
Γι’αυτόν που μού’ναι χαρισμένος
Από γη κι από ουρανό

Να κάνω εκείνη την ευχή
Να με ζητάει όπου κι αν πάει
Να ψάχνει πάντα να με βρει
Όπου σταθεί κι όπου μιλάει
Σ’ όποιο κρεβάτι κι αν βρεθεί
Παντοτινά να μ’αγαπάει