Τη Βέσπα που μου άρεσε την πήρα ασημί,
κι απάνω της καβάλησαν τρεις νύχτες τσακωμοί,
μου είπες για τη Βέσπα μου επίθετα βαριά,
και δε θα κάτσεις κούκλα μου ούτε για μια βραδιά.

Χαϊδεύω, λες, το γκάζι της και νιώθω που πονεί,
κατάντησες αντίζηλη με μία μηχανή,
ποτέ δεν το περίμενα να φτάσουμ’ ως εδώ,
ποτέ δεν το περίμενα μα άκου να σου πω :

Κανονικά σ’ το λέμε η Βέσπα μου κι εγώ
αν συνεχίσουμ’ έτσι, χρειάζεσαι γιατρό,
κανονικά θα πρέπει η Βέσπα μου κι εγώ
να πάρουμε τους δρόμους μα έλα που σ’ αγαπώ,
θα τρελαθώ με όλα αυτά, θα τρελαθώ κανονικά.

Ποτέ της δε φαντάστηκε η Βέσπα η ασημί
πως θα `ταν για σκηνές και για κουβέντες αφορμή,
τη Βέσπα μου όταν πλένω αν μ’ αρέσει με ρωτάς
σου έγινε εμμονή και θέμα συμπεριφοράς.

Κανονικά σ’ το λέμε η Βέσπα μου κι εγώ
αν συνεχίσεις έτσι, χρειάζεσαι γιατρό,
κανονικά θα πρέπει η Βέσπα μου κι εγώ
να πάρουμε τους δρόμους μα έλα που σ’ αγαπώ,
θα τρελαθώ με όλα αυτά, θα τρελαθώ κανονικά.