Όταν σ’ είχα δει στην Ξάνθη
ήσουν άνοιξη με τ’ άνθη,
κι άλλη μια φορά χειμώνα
λυπημένη ανεμώνα.

Ήταν φως το φόρεμά σου
άσπρο κρίνο τ’ άρωμά σου,
κι άνθιζ’ ο ουρανός για `σένα
τ’ αστεράκια ένα ένα.

Έρχεσαι και ήλιους φέρνεις
κι όταν φεύγεις μου τους παίρνεις
και μαζί και την ψυχή μου
φιλντισένια φυλακή μου.

Ήταν φως το φόρεμά σου
άσπρο κρίνο τ’ άρωμά σου,
κι απ’ το μιναρέ της Ξάνθης
σου φωνάζω να ξανά ’ρθεις.