Αριστούργημα εσύ αρχή
Απ’ τα σκοτάδια του πόνου ξετυλίγεσαι,
Τραγωδία εσύ το τέλος
Απ’ τα παλάτια του χρόνου εξαφανίζεσαι.

Και `γω περιμένω
Το μηδέν αξία να πάρει μόνο νοιάζομαι,
Και δε με νοιάζει
Την αξία που πέρνει δε μοιράζομαι.

Και τη μοιράζω
Ίσα ίσα για μένα και για όλους,
Μα οι άλλοι όλοι
Στα ίσα κομμένοι μετράνε πόνους.

Οι πόνοι ανυπόφοροι
Το είναι σουβλίζουν γιατί είμαι μόνος,
Για πάντα μόνος
Τον ουρανό σεριανίζουν να βρεθεί ο δρόμος.

Αριστούργημα εσύ ζωη
το μηδέν του θανάτου αγνοείς,
Αριστούργημα ζωη,
τη δική σου αξία δεν πονείς.