Στην Κόρινθο με κάλεσε η πατρίδα πήγα
Και ήμουνα κι επάνω στα ντουζένια μου
Και μου ’ρθε ξαφνικό
Και είδα τα χαΐρια και του θείου Πέλο πήδα
Που μου ’λεγε θα το τακτοποιήσω
Έχω δόντι Στρατηγό

Μα ούτε δόντι, ούτε μέσο – να ’χα
Και με πέρασαν και για μαλάκα
Κι έψαχνα τον κολλητό
Και με πήραν στο ψητό
Και με κούρεψαν γουλί στο τάκα τάκα

«Πιοιός είσι εσύ κιαι πώς συ λεν»
μ’ έκαναν ράκος
«Ιδώ πιδί μ’ είνι στρατός διν είν’ χουράφ’
ιδώ θα μάθ’ς πάν’ απ’ ούλα
πόσα απίδια βάζει ου σάκους
κι ούσα ξέρ’ς πάνου απ’ ούλα πάνε στράφ’»

Ε, και με στείλαν στον γιατρό να μ’ εξετάσει
«Να ιδώ τα δόντια σ’ να συ δω κι από κάτ’»
στο τέλος μού’πε «θα συ βάλου γιώτα ένα – είσι ιντάξ’
μοναχά η αμυγδαλή σ’ έχει κάτ’»

Αχ, αχ, αχ, αχ,
Μα δε μου μπαίνει η σκελέα
Και με κόβει, θα κλατάρω
Κι η αρβύλα είναι στενή θα πάθω κράμπα
Κι αν ήξερα ένα όργανο, θα μ’έβαζαν στην μπάντα
Και θα γλίτωνα την λάντζα
Μα δεν ήξερα την τύφλα μου

Αχ, αχ, αχ, αχ,
Το πρώτο βράδυ μού’ρθε σαν αποπληξία
Κι η κουβέρτα είχε ψείρα
Μ’ έπιασε αναφυλαξία
Κι είπα τώρα θα
Γνωρίσω του
Σπαθιού την τρομερή
Κι έβαλα πείσμα να την βγάλω καθαρή

Στον λόχο μου ήταν ένας δεκανέας
Κάθι κάρα
Που μ’έβαλε στο μάτι και μου έκανε
Αβίωτο το βίο μου παιδιά
«Εσείς οι Αθηναίοι, μου ’πε, είστε
κώλο φάρα»
Κι αρχίζει τα καψόνια κι αναστέναξα
Και έπαθα ζημιά

«Εν δυού κάτου κι αλλαγιή στραβάδ’
εμπρούς μαρς, μιταβουλή τρουχάδ’
αμ θα στα κόψου τα φτερά
θα συ βγάλου αναφουρά
για να μάθ’ς τη σημαίν’ Λιανουκλάδ’»

Και ντούρου ντούρου στην καλλιόπη για φασίνα
Κι εφ’όπλου λόγχη στο σκατό και φυλακή
Κι άιντε πάλι στα καζάνια
Κι αγγαρεία στην κουζίνα
Για εκπαίδευση μου λένε βασική

Ε, και του κόπηκε ο βήχας ένα βράδυ
Που είχα βγει όλως τυχαίως προς νερού
Γιατί τον είδα φάτσα φόρα
Με λοχία στο σκοτάδι
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού

Αχ, αχ, αχ, αχ,
Γιατί είμαι στο στρατό θέλεις δε θες
Άσε που θες
Μπαίνεις στο κόλπο
Και μαθαίνεις όλες τις βρωμοδουλειές
Και την γνωρίζεις την
Καφρίλα του
Σπαθιού την τρομερή
Φτάνει να ξέρεις να την βγάλεις καθαρή!