Μπλάουπουντ
Ζίμενς
Χέβυ Μέταλ;
Φολκς Βάνγκεν

Κι όλοι ρωτούν
Ποια είναι η Τίτα Ρίτα, Τίτα Φόνε, Τίτα Πε
Κι αναζητούν
Την έκφυλη αγριόγατα του μαύρου καναπέ
Λιποθυμούν
…μουν
Γιατί έχω ωραιότατη κι ανώμαλη φωνή
Κι επιθυμούν
…μουν
Με μιας την καλτσοδέτα μου να δείξω στη σκηνή
Να’τη
Με βρίσκεις κοτσονάτη;
Ωραία πάμε…

Ιχ είναι η Τίτα Ρίτα η παιγνιδιάρα
Η σάρα και η μάρα
Ιχ μπιν του καμπαρέ
Που μες στην κατοχή και την αντάρα
Να γίνω μια φιρμάρα
Κατάφερα μωρέ

Ιχ μπιν το μονοπώλιο του τρόμου
Μάι λίβεν η γκεστάμπο
Μάι λίβεν κι οι ναζί
Κι αυτό το κωλοπαίδι το σκατό μου
Εγώ δε θα τ’αφήσω
Να μου φάει το μαγαζί

Τολμώ
Κι αφού τολμώ θα το τολμήσω
Θα βάλω να του κάνουνε
Τη μάπα του κιμά
Τη μάνα που τον πέταγε
εγώ θα την ξυρίσω
Θα σου τον κανονίσω εγώ
Τον παλιομπαγλαμά
Μπαγλαμά, μπαγλαμα, μπαγλαμά
Για δε σκας;

Κι όλοι θα πουν
Μεγάλη η Τίτα Ρίτα
Πέτα τώρα το σουξέ
Πώς μ’αγαπούν
Ποια Σάρα του λέω – άντε βρε
Ποια Ντίντριχ του Μαρλέν
Αιντε παιδιά
Γεια
Γιατί είμαι η λυσσάρα
Εγώ είμαι η κατάρα
Θα του κόψω το τουπέ
Γεια
Γιατί είμαι φιρμάρα
Εγώ είμαι η Τίτα Ρίτα Τίτα Φόνε Τίτα Πε
Ζήτω