Κάπου σε ξέρω, κάπου σε θυμάμαι
που να `ταν άραγε δεν ξέρω,
δεν ξέρω τώρα πια...
Τώρα που τίποτα δε μου ανήκει
τώρα που δεν ανήκω πουθενά...

Άσε με να φιλήσω τα σιωπηλά σου χείλη,
το είχα ακούσει στο κοχύλι
μια νύχτα δίπλα στη φωτιά
πως δεν υπάρχει νόημα
πως δεν τραβάμε πουθενά
Μένει μονάχα λίγο φως
και λίγο αλάτι στα μαλλιά
και του Αυγούστου τα φιλιά
κι ο κόσμος ο ανεξήγητος
δε μας λογαριάζει...

Κι η αγάπη που αν την ψάξεις
αντέχει μόνο μια στιγμή
έτσι όπως δεν αντέχουν τα παιχνίδια για πολύ,
στην περιέργεια των παιδιών και την τυφλή βιασύνη
η αγάπη αντέχει μια στιγμή
κι ύστερα σβήνει...
κι ύστερα σβήνει...