Μαύρο κοράκι με γυροφέρνεις,
σα το κουφάρι τρως και με γδέρνεις,
μεστή ψυχή μου σκοτάδι σπέρνεις
και ύστερα κοντά μου γέρνεις.

Είναι και δικό μου πεπρωμένο,
να ’μαι σαν και σένα καταραμένο,
πρέπει να μάθω ν’ αργοπεθαίνω,
με το κορμί μου το πληγωμένο.

Μαύρο κοράκι δε θα σε χάσω,
όσο κι αν θέλω για να ξεχάσω,
τι να το κάνω και να γεράσω
και μεστής φλόγες να περάσω.

Μα όσο και να ’μαι σημαδεμένο,
έχω εσένα για αγαπημένο,
τη μυρωδιά σου ανασαίνω,
όπως το κάθε σταυρωμένο.