Δε φτάνει ποτέ το κρασί της ζωής για τους δυο μας
Και πώς να μεθύσεις μονάχος με χείλη κλειστά
Αυτό που δεν πρέπει το κάναμε πάλι δικό μας
Κι αυτό που ποθούμε χαμένο με φώτα σβηστά

Με δυο φωνές ξοδέψαμε όλες τις λέξεις
Με τέσσερα χέρια τον έρωτα πλάσαμε εχθρό
Τριγύρω πολλά σταυροδρόμια και πως να μαντέψεις
Το δρόμο που φέρνει το χθες της αγάπης εδώ

Ακόμα μετράω τις νύχτες Σαββάτου
που ζούσε το χάδι φωτιά
κυλάει η ζωή μου με ενδείξεις θανάτου
σε λάθος κατεύθυνση πια

στη λάσπη του χρόνου τα ίχνη σου σβήνουν
από τη σκουριά της σιωπής
τις νύχτες Σαββάτου εκεί που τα χάνω
νομίζω ξανά πως θα `ρθείς

Αμέτρητες σκέψεις κρυβόντουσαν μέσα μας χρόνια
μα στόμα με στόμα δεν βγήκαν να ζήσουν μαζί
και πάντα σαν ξένη από τα δικά μου σεντόνια
θα φύγεις μα πάλι η σκιά σου κοντά μου θα ζει

η νύχτα κι απόψε παλεύει να κρύψει τα λάθη
η ανάσα δε φτάνει να φέρει δροσιά στο κορμί
κι αυτό το γιατί που διψάει η καρδιά μου να μάθει
θα μείνει καλά κλειδωμένο σε μια αφορμή