Αφιερωμένο σε κάποιους που δε με ξέρουν και με κρίνουν και σε καποιους που ό,τι και να γινε και ό,τι και να γίνει μέσα μου θα υπάρχουν. Αν βάδισα τόσο δρόμο με το κεφάλι χαμηλά, απλά λυπόμουν που δεν ήξεραν ποια είμαι. Μετά από τόσο πόνο και αν χαμογέλαγα γλυκά, ήθελα απλά να ξέρουνε ποια είμαι. Κι αν μίλησα κάποιες φορές σκληρά, απλά λυπόμουν που δεν ήξεραν ποια είμαι. Και την καλή μου και την κακή μου πλευρά, ήθελα απλά να ξέρουνε ποια είμαι αληθινά.

Κοίταξέ τους δεν άργησαν να πάνε μπροστά
Μα εγώ πηγαίνω σταθερά για να μην αφήσω
Τίποτα πίσω μου που να μπορώ να αποκομίσω.
Ασπίδα μου είναι η χαρά
Αν η κακία είναι το ξίφος τους
Και αν μίλησα σκληρά
η φωνή μου πήρε το ύφος τους
Κοίτα τους, κινούνται ύπουλα
Και σε χτυπάνε στην πλάτη
Δε με τρομάζει η κακία σας
Και αν κάποτε με προδώσατε
Και ρίξατε μες τα μάτια μου στάχτη
Και με τυφλώσατε
Ο τυφλός είναι ο μόνος που έχει μάθει
Να βρίσκει το δρόμο
Περπατώντας στο σκοτάδι
Μες στο βράδυ μοναχός
Έτσι έφτασα εδώ λοιπόν
Πόσο ήθελα να είχανε δει τα πράγματα αλλιώς
Όπως και να ‘χει μονάχη στη μάχη βρήκα το φως
Λέτε πως έχετε την πρωτιά
Μα πάντα θα σας λείπει κάτι
που παλιότερα δεν ψάξατε καλά
γιατί βιαστήκατε να πάτε μπροστά
Για να αποδείξετε πως είστε γαμάτοι
Όταν τα λάθη σας γίναν φωτιά
Μες στο κεφάλι μου
Κάηκες μα τώρα κοίτα χαμηλά
Ή μάλλον κοίτα το χάλι σου.

Έχω δύναμη, δε με πονάτε
Με όση δύναμη και αν με χτυπάτε
Καλύτερα για σας
Να το θυμάστε:
«Σταματήστε να κρίνετε,
Μάθετε να αγαπάτε»

Κοιτάξτε με βαθιά
Μέσα στα μάτια
Ξέρω πολύ μικρή μπορεί να είμαι
Πριν φύγω μακριά ήθελα απλά
Να ξέρετε ποια είμαι

Και αν ποτέ δε σήκωσα κεφάλι
Σε κείνους που αγαπώ, να αρνηθώ, να εκνευριστώ
Να πάρω θέση επίθεσης
Τους ίδιους μου τους φίλους να λαδώσω
Δε τους ντράπηκα, δε τους φοβήθηκα
Δεν ήταν ότι τρόμαζα τη φωνή μου να υψώσω
Μα απ’ τις φωνές δεν παρασύρθηκα
Ήθελα απλά απ’ το ν’ αντιδράσω
Τους εν λόγω να νιώσω
Παρόλα αυτά δεν εκτιμήθηκα
Και ότι ντύθηκα με λύπη
Δεν το νιώσαν και τόσο
Ούτε στιγμή δεν υποκρίθηκα
Και ας λυπήθηκα που φίλοι
Λέγαν «σ’αγαπώ» μονάχα από συνήθεια
Πώς ξεχάσαν όσα ένιωθαν παλιά
Και βάλαν άσχετα άτομα χωρίς να αναλογιστούν
Από εμένα πιο ψηλά
Όμως το νιώθω, πλησιάζει η ώρα
Που άλλη πόρτα θα ανοίξω
Θα νιώσουν ότι με χάνουν και ίσως τότε τους λείψω
Μα αν μ’ αγαπάνε, ας μου το δείξουν
Δε θα προσπαθήσω, δεν αξίζει τίποτα άλλο ν’ αναφέρω
Αν μ’ αγαπάνε, να μη μ’αφήσουν να φύγω
Ή ίσως να ‘ναι καλύτερα για κείνους που φεύγω
Τελικά δε με μάθαν και πολύ καλά
Και δε θα καταλάβουν
Μα ότι και να γινε
Μέσα μου αιώνια θα υπάρχουν
Τους εύχομαι λοιπόν
Ένα καλύτερο δρόμο να πάρουν
Χωρίς αισθήσεις, αυταπάτες
Και να βαδίζουν σ’ αυτόν όσο υπάρχουν,
Σ’αυτό το δρόμο που φωτίζεται, το δρόμο της αγάπης.

Έχω δύναμη, δε με πονάτε
Με όση δύναμη και αν με χτυπάτε
Καλύτερα για σας
Να το θυμάστε:
«Σταματήστε να κρίνετε,
Μάθετε να αγαπάτε»

Κοιτάξτε με βαθιά
Μέσα στα μάτια
Ξέρω πολύ μικρή μπορεί να είμαι
Πριν φύγω μακριά ήθελα απλά
Να ξέρετε ποια είμαι