Ο Έρωτας είναι παιδί∙
στα χώματα ξαπλώνει.
Κ’ η μάνα, που το καρτερεί,
το βράδυ το μαλώνει.
Κ’ η μάνα, που το καρτερεί,
το βράδυ το μαλώνει.

Ο Έρωτας είναι παιδί∙
σε κούνια ανεβαίνει.
Εκείνο νιώθει πως πετά,
μα η κούνια είναι δεμένη...
Εκείνο νιώθει πως πετά,
μα η κούνια είναι δεμένη...

Ο Έρωτας είναι παιδί∙
τον χρόνο πολεμάει.
Μα έχει ντουφέκι ξύλινο
κι ο χρόνος το νικάει…
Μα έχει ντουφέκι ξύλινο
κι ο χρόνος το νικάει…

Ο Έρωτας είναι παιδί!
Γι’ αυτόνε, τι να πούμε!;
Μακάρι να ’μαστε παιδιά
κ’ εμείς να τον χαρούμε!
Μακάρι να ’μαστε παιδιά
κ’ εμείς να τον χαρούμε!