Έξω απ’ το τζάμι, ο χειμώνας έχει αδειάσει
Άσπρη μπογιά πάνω στα έργα του μετρό
Κι εγώ θυμάμαι την αγάπη που έχω χάσει
Σαν μετροπόντικας στα σώματα γλιστρώ

Κάθε φορά που η νοσταλγία με πληγώνει
Καινούρια θρύψαλα ξυπνάει η ανασκαφή
Ύστερα έρχεται η ζωή και τα μπαζώνει
Κι αφήνει ίχνη για μια νέα επιστροφή

Υπάρχουν πάντοτε τα ίχνη μπερδεμένα
Και σ’ άλλη θέση θα τα βρω κάθε φορά
Όμως εγώ δε θέλω ίχνη, θέλω εσένα
Το ίδιο όνειρο τη νύχτα με ξυπνά

Πόσα ο χρόνος τα κρατά λογοδοσμένα
Πόσα ο φόβος καταπίνει και ξεχνά
Τι μ’ εμποδίζει να `μαι έτοιμος για σένα
Πριν να το μάθω πάντα κάτι με ξυπνά