Όταν βλέπω πόσο λίγα σου `χω δώσει
τις κουβέντες τις πικρές που σου `χω πει
πόσο θα ‘θελα για μια στιγμή μονάχα
να γυρνούσε η ζωή μου στην αρχή.

Όσα λάθη έχω κάνει να διορθώσω
και να ζήσω ζωή μόνο για σένα
κι όσα μείνανε στη μέση να τελειώσω
και να σβήσω όσα ήτανε γραμμένα.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει,
είναι η στιγμή, είναι η στιγμή που περνάει και χάνεται.

Πόσοι μήνες, πόσα χρόνια πεταμένα
ό, τι χάνεται ακόμα με τρομάζει
κι η εικόνα σου που φαίνεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.

Αχ, δεν είν’ ο θάνατος που με τυραννάει
είν’ η στιγμή, είν’ η στιγμή που περνάει και χάνεται.