Άνδρες…
Άνδρες είπα
Are you talking to us;
Αχ και βαχ
Βρωμάει η υπόθεση
Και νομίζω, μου φαίνεται…
Και τι θέλεις να πεις;
Φαντάζομαι ότι κι υποπτεύομαι πως…
Μίλα καθαρά
Αν δεν τα πεις στον κορυφαίο σου
Πού θα τα πεις – στον γείτονα;
Πώς να, μυρίζομαι βλέπω τελάλη
Ποιον; Μίλα χορέ – μίλα
Μη με τρομάζεις
Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ
Σε πειράζει που σου μιλάμε στον ενικό;
Όχι. Μιλάτε, μίλα
Οι Σπαρτιάτες. Αυτοί τα σχεδίασαν όλα
Όλα;
Ναι

Οι Σπαρτιάτες αυτοί
Τις γυναίκες τις βάλανε
Το χρήμα
Το χρήμα;
Το χρήμα ν’αρπάξουνε
Για τον λαό
Μεγάλο κακό. Τον μόχθο μας.
Τον ιδρώτα μας. Οι Σπαρτιάτες;
Ναι
Αυτοί;
Ναι
Και να’τοι
Μη μανούλα μου! Τη γυναικεία τυραννία
Και σε ρωτούμε
Αν οι γυναίκες γίνουν τύραννοι
Εμείς – τι δουλειά θα κάνουμε;

Ωχ Δία ωχ Δία να να να…
Είναι φοβερό
Είναι φοβερό
Να μιλάνε
Είναι φοβερό
Να δίνουν συμβουλές
Είναι φοβερό
Ενώ είναι γυναίκες
Γυναίκες ναι, μην το ψάχνεις
Συμβουλές να μονιάσουμε λέει με τους Λάκωνες
Αμ, αν αρχίσουμε με τους Λάκωνες
Μετά θα θέλουν να μονιάσουμε και με τους άλλους
Ναι
Ε όχι λοιπόν
Όχι λοιπόν
κι όλοι παρόν
για να σπάσουν αυτές την ανία
να κάνουν αυτές τυραννία
Όχι λοιπόν
Κι όλοι παρόν
Τέτοια χάρη εγώ δε θα κάνω
Κάλλιο το’χω σαφώς να πεθάνω
Χτύπα ξύλο
Και οπλοφορώ
Το ξίφος φορώ
Γενναίος έγινα πια
Και όλοι μαζί
Σε στάση ρωμαλέου αγάλματος
Θα σε δει η μάνα σου
και θα σου πει
«Τι μου θυμίζεις – τι μου θυμίζεις»
Έτσι που θα σ’έχω κάνει αγνώριστο

Σταματήστε πια
Δυο λόγια μόνο σ’αυτή την πόλη
Που μ’ανάθρεψε
Όλα σ’αυτή την πόλη
Όλα γι’αυτή την πόλη
Όλοι γι’αυτήν την πόλη
Όλοι, μαζί κι εμείς

Εφτά χρονών σχολείο
Εννιά χρονών ωδείο
Στα δέκα να ζυμώνω
Χωρίς να σου θυμώνω
Στα δώδεκα κρατάω
Πέπλο θεάς και πάω
Σαν άγαλμα στο δρόμο
Χωρίς φωνή και νόμο
Και ντρέπομαι σας λέω
Και κάθομαι και κλαίω
Αρκούδα σαν με ντύνουν
Για τους χορούς που δίνουν

Ολοι γι’αυτή την πόλη
Ολοι σ’αυτή την πόλοι
Όλοι, μιλανε όλοι
Όλοι, και τώρα εμείς;

Έτσι δεν είναι;
Έτσι δεν είναι;
Επειδή είμαι γυναίκα
Δεν είναι λόγος να με φθονείτε
Να με φθονείτε αν έχω λύση
Λύση να προτείνω
Χειρότερη απ’ τη δικιά σας
Μα αν είναι ποιο συμφέρουσα;
Έτσι δεν είναι;
Έτσι δεν είναι;
Βάζουμε κι εμείς μερίδιο
Σ’αυτήν την πόλη
Εμείς βάζουμε τους άνδρες
Αφού εμείς τους γεννάμε
Ενώ εσείς γουρούνια
Όλα τα φάγατε
Όλα τα φάγατε
Όλα τα ρημάξατε
Όλα τα ρημάξατε
Τους φόρους φάγατε
Τα δάνεια φάγατε
Τα νιάτα μας φάγατε
Όλα τα φάγατε
Κι έχετε μούτρα και φωνάζετε

Όλα τα φάγατε
Μη μη μη μιλήσεις
Όλα τα ρημάξατε
Το βλέπεις το παπούτσι;
Τα νιάτα μας φάγατε
Στο κεφάλι θα στο φορέσω
Τι νούμερο κεφάλι φοράς αλήθεια;
Όλα τα φάγατε

Αααα αυτές το’χουν πάρει
Κι έχουν φύγει
Τους την έχει βαρέσει
Το χρήμα στο κεφάλι
Ρε σεις. Δεν υπάρχουν
δύο αρχίδια σ’αυτήν την πόλη;
Σκέτα; Ή με άνδρα μαζί
Όλα τα φάγατε
Και είναι και διφορούμενο
Βγάλ’τε τα άνδρες
Ποια;
Όλα
Ο άνδρας πρέπει
Άνδρας να μιλήσει

Γυρεύεις ;
Κι εφτά πληγές θ’ανοίξεις
Το σώμα τυραννάει
Εκείνον που ξεχνάει
Σ’αρέσει να διατάζεις
Και τις φωνές να βάζεις
Μα δεν καταλαβαίνεις
Σε τι χορό διαβαίνεις
Και μια και λέμ’αστεία
Κι από τη Βοιωτία
Σας πήρανε χαμπάρι
Και κάν’τε μας τη χάρη
Ε, δε σας γουστάρει κανείς!