Θα ’τανε μάλλον εφιάλτης
γιατί πετάχτηκα στις τρεις.
Ήμουνα, λέει, υπνοβάτης
μες στα κατάβαθα της γης.

Είχα τα χέρια απλωμένα
μήπως σ’ αγγίξω στα μαλλιά.
Είχα τα μάτια μου κλεισμένα
για να σε βρω στα σκοτεινά.

Θα ’τανε μάλλον εφιάλτης,
θυμάμαι τώρα πιο καλά.
Σε τρένο ήμουν επιβάτης
καθώς σε γύρευα τρελά.

Φώναξα μάλλον τ’ όνομά σου
και σου κρατούσα γιασεμί.
Μύρισα ξάφνου τ’ άρωμά σου
καθώς περνούσαν οι σταθμοί.

Θα ’τανε μάλλον εφιάλτης
όπως αυτός κάθε βραδιά.
Σαν να ’μαι, λέει, σχοινοβάτης
μου βάζεις μια τρικλοποδιά.

Κι ο κόσμος όλος με κοιτάει
να πέφτω κάτω στο κενό.
Το βλέμμα σου χαμογελάει
σαν ώρα εφτά το δειλινό.

Θα ’τανε μάλλον εφιάλτης
γιατί έκλαιγα σαν το μωρό.
Ήμουνα, λέει, φανοστάτης
και έβγαζα φως λυπητερό.

Και ξάφνου βλέπω να με σέρνεις
μα δεν μπορώ να αρνηθώ.
Όλη τη φλόγα μου την παίρνεις
και να μη σβήσω προσπαθώ.