Με το μαύρο το σακάκι
και το φίνο μπουζουκάκι
αριβάρισε κι ο Μάρκος
μέσ’ τον Αδη μια βραδιά.
Κάθισε να ξαποστάσει
ύστερα για να ξεχάσει
παρακάλεσε του Χάρου
τη γυναίκα ταπινά

Αχ βρέ μαύρη Περσεφώνη
το σκοτάδι που σε ζωνει
άσε λίγο να ταράξω
και το κέφι σου ν αλλάξω
τώρα ήρθ από τη Σύρα
και τραγούδια του Παιρέα να σου ηπώ

Τ άκουσαν οι πεθαμένοι
και δάκρισαν οι καημένοι
φλογομένοι απ το σκοτάδι
και απ τη τόση λησμονιά
Και ο Μάρκος τους κοιττούσε,
όμορφα χαμογελούσε
κάθως χάιδευε τα τέλια
και ξυπνούσε τη πενιά

Αχ βρε μαύρη Περσεφώνη
το σκοτάδι που σε ζωνει
άσε λίγο να ταράξω
και το κέφι σου ν αλλάξω
τώρα ήρθ από τη Σήρο
και τραγούδια του Παιρέα να σου ηπώ.