Το δικό μου το καράβι
των ανέμων το ρημάδι,
σε φουρτούνες τρέχει και βροχές,
ποια πατρίδα θα το σώσει
και αγάπη ποιος θα δώσει,
στις ανυπεράσπιστες ψυχές.

Όπου πάω πια με διώχνουν,
στην απόγνωση με σπρώχνουν,
νιώθω πόνο, θλίψη και οργή,
πλοίο των καταραμένων,
των ανθρώπων των καμένων,
δεν το θέλει πια αυτή η γη.

Όχι, δεν μπορώ να βλέπω και ν’ αδιαφορώ,
να κομματιάζομαι στον άγριο καιρό,
όχι, δεν μπορώ να το ανέχομαι αυτό,
στο παραμύθι αλλονών θ’ ακροβατώ.

Δε γουστάρω, δε γουστάρω
και ανάποδες θα πάρω, θα σαλτάρω,
δε γουστάρω, δε γουστάρω,
τη ζωή μου εγώ στα χέρια μου θα πάρω.

Στο δικό μου το καράβι
στο αμπάρι, στο σκοτάδι,
ψάχνω για λιμάνι και σκοπό,
στη ζωή λαθρεπιβάτης
και στο παραλήρημά της,
καταστρέφει ό,τι αγαπώ.

Όχι, δεν μπορώ να βλέπω και ν’ αδιαφορώ,
να κομματιάζομαι στον άγριο καιρό,
όχι, δεν μπορώ να το ανέχομαι αυτό,
στο παραμύθι αλλονών θ’ ακροβατώ.

Δε γουστάρω, δε γουστάρω
και ανάποδες θα πάρω, θα σαλτάρω,
δε γουστάρω, δε γουστάρω,
τη ζωή μου εγώ στα χέρια μου θα πάρω.