Στο μαύρο τζάμι γλιστράει η βροχή σαν άδειο βλέμμα
απ’ την πληγή μου αχνίζει χολή, μυρίζει αίμα
και στο ανήλιο κελί μου η ζωή μαύρη απόχη
είναι στις φλέβες μου τρύπιο το ναι, κούφιο το όχι

Μες στο μυαλό μου συχνάζει η ντροπή, βουλιάζει ο χρόνος
είν’ η αλήθεια βουβή απειλή, έρημος δρόμος
και στο δωμάτιο ζέχνει, σιωπή, σέρνεται τρέλα
έγινε τούνελ η πόρτα στο φως, μαύρη ομπρέλα

Στον ουρανό παίζουν σύννεφα πένθιμα, ρίχνουν σκοτάδι
είναι φορές που στο στήθος ο πόνος μου μοιάζει με χάδι
η γη γυρίζει με μένα μαζί, βάρος στην πλάτη
μα κάπου είναι αυτός ο ουρανός, κάπου η αγάπη

Τώρα στη στέγη απλώνει η σιωπή σαν υγρασία
και στον ακάλυπτο σκόρπισε κίτρινη η απουσία
μόνο σκουπίδια γυαλίζουν, μυρίζει καμένο
νιώθω απ’ το χάος να περνώ στο κενό, ίσως πεθαίνω