Με σπασμένα τα κατάρτια
και με ρότα προς τα βράχια
καραβάκι η καρδιά μου
μες τη μέση του πελάγου

Είχε κάποτε επιβάτη
κι έφτανε ως της γης την άκρη
τώρα μοιάζει ξεχασμένο
γιατί εσένα περιμένω

Ας γινόσουνα για λίγο
της καρδιάς μου η θάλασσα
να μπορούσα να φύγω
και ταξίδια να χάραζα.
Ας γινόσουνα για λίγο
της καρδιάς μου η θάλασσα
τα πανιά μου ανοίγω
και μαζί σου να ξεφύγω

Και ταξίδευα για χρόνια
με ήλιους βροχές και χιόνια
τη στεριά σου να αγγίξω
και τις άγκυρες εκεί να ρίξω

Μα στα κύματα χανόσουν
κι από εμένα πια κρυβόσουν
από εμένα τη ζωή σου
όπως έλεγες θυμήσου