Βαδίζω μπρος και σε κοιτώ μέσα στα μάτια λιώνω.
Δε σκέφτηκα ποτέ πως θ’αντικρίσω τόσο πόνο.
Ένα άρωμα νεκρού δικού σου ανθρώπου μόνο.
Θυμίζει αυτή την απουσία που κερνά το χρόνο.
Ένα αιώνιο αντίο στου έρωτα το χάρτη.
Χάνοντας στίγμα ύπαρξης ποιος να ζητήσει κάτι.
Πού να τ’ ακούσουν οι σκιές απ’ της καρδιάς την άκρη.
Και να γεμίσουν με φωνές της μοναξιάς το πάρτι.

Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.

Τώρα σου φαίνομαι ο θνητός που γέρασε μιλώντας.
Για πίστη, αγάπη, σεβασμό, προς τον γκρεμό κοιτώντας.
Πρώην ημίθεος τρελός τα λογικά αγαπώντας.
Μαύρη κουκκίδα μες στο φως, τα "πως `'ξανά ζητώντας.
Σαν άλλο άστρο της αυγής, λίγο πριν να χαράξει.
Και δει το σύμπαν σκοτεινό, σκληρό και να τρομάξει.
Ένα λιθάρι τ’ ουρανού που ρου δε θ’αλλάξει.
Κι ας προσπαθεί το σκότος του με χρώμα να το βάψει.

Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.

Ένας κομήτης δυνατός που την τροχιά του ορίζει.
Μα πάντα λίγο πριν τη γη, φοβάται και σαστίζει.
Συγκρούεται σκληρά, άλλωστε τι να ελπίζει .
Μόνο κομμάτια του θα βρουν, κάποιον να τ’ αγαπήσει.
Χίλια κομμάτια μες στην θάλασσα βουβά και ξένα.
Κοιτάζουν πάντα στα ψηλά μήπως και δουν εσένα.
Κι αν μια γοργόνα τ’ αγαπήσει ανθίζουν ένα ένα.
Κάνουν τη θλίψη τους χαρά, δεν ψάχνουν πια για σένα.

Σαν να βουτώ γυμνή στα σύννεφα.
Και σε αναζητώ βροχή στα κύματα.
Που από τις στάλες σου γυρεύω τον παράδεισο.
Πόσο μου αρκεί λίγη δροσιά σου για να ζήσω.