Σκοτείνιασαν τα μάτια μου
σκοτείνιασε το βλέμμα
μαζεύω τα κομμάτια μου
τυλίγομαι στο ψέμα
Σκοτείνιασε ο ουρανός
σκοτείνιασε η καρδιά μου
και σαν ένας καφές πικρός
κι απόψε η μοναξιά μου

Ακούει κανείς πως πονάω
Ακούει κανείς κι ας μη μιλάω
Ακούει κανείς την καρδιά μου
Ακούει κανείς τη μοναξιά μου

Σκοτείνιασαν τα βλέφαρα
σκοτείνιασε η μέρα
και πάλι πίσω σ’ έφερα
σαν πλοίο σε μια ξέρα
Σκοτείνιασε ο ουρανός
σκοτείνιασε η καρδιά μου
και σαν ένας καφές πικρός
κι απόψε η μοναξιά μου

Ακούει κανείς πως πονάω
Ακούει κανείς κι ας μη μιλάω
Ακούει κανείς την καρδιά μου
Ακούει κανείς τη μοναξιά μου
Ακούει κανείς πως πονάω
Ακούει κανείς κι ας μη μιλάω
Ακούει κανείς την καρδιά μου
Ακούει κανείς τη μοναξιά μου

Φοβάμαι τις νύχτες
που θα ρθουν να με βρουν
Φοβάμαι τα λόγια
που για μένανε θα πουν
Φοβάμαι του μυαλού μου
τ’ αμέτρητα γιατί
Κι εσύ ανάμνηση
στου τοίχου το καρφί

Ακούει κανείς την καρδιά μου
Ακούει κανείς τη μοναξιά μου

Ακούει κανείς πως πονάω
Ακούει κανείς κι ας μη μιλάω

Ακούει κανείς τον ήχο της λύπης
δεν ξέρει κανείς πως μου λείπεις