Μια φωτογραφία βυθισμένη,
μόνη κι έχει γοητεία
φόντο η Βενετία
και χειμώνας με βροχή

Εσύ γελούσες
και μου κράταγες το χέρι
Κι εγώ ποιος ξέρει
τι σου `χα πει

Φοβάμαι τόσο να θυμηθώ,
χωρίς να νιώσω το χάδι αυτό
Εσύ γελούσες κι εγώ πιο κει,
χρονολογία φανταστική

Μια φωτογραφία δυναμώνει,
μόνη μες στην απουσία
σαν την υγρασία
στο παγκάκι που ακουμπάς

Τι ώρα είναι
κι επιμένει η φαντασία,
να σε ρωτήσω
αν μ’ αγαπάς