Στις τρεις τα μεσάνυχτα με μάτια μισάνοιχτα,
σε βλέπω στον καναπέ σαν σκιά τρομαγμένη,
μιλάς στο τηλέφωνο και με τρόπο ένοχο,
την πλάτη σου μου γυρνάς να μη δω τι συμβαίνει.

Μια νύχτα ακόμη
που θα πρέπει εγώ να κρατάω τα προσχήματα,
μια νύχτα ακόμη
έχει γίνει στυγνός συνωμότης μ’ εσένα,
μια νύχτα ακόμη
ξεπουλάς δίχως οίκτο δικά μου αισθήματα,
μια νύχτα ακόμη
που δε λέει ποτέ να τελειώσει για `μένα,
για `μένα, για `μένα, για `μένα, για `μένα.

Στις τρεις τα μεσάνυχτα με μάτια μισάνοιχτα,
ξανά στο τηλέφωνο, με ανάσα που τρέμει,
σε βλέπω να του μιλάς, του λες πως τον αγαπάς,
σχεδόν τον παρακαλάς και αυτό με τρελαίνει.

Μια νύχτα ακόμη
που θα πρέπει εγώ να κρατάω τα προσχήματα,
μια νύχτα ακόμη
έχει γίνει στυγνός συνωμότης μ’ εσένα,
μια νύχτα ακόμη
ξεπουλάς δίχως οίκτο δικά μου αισθήματα,
μια νύχτα ακόμη
που δε λέει ποτέ να τελειώσει για `μένα,
για `μένα, για `μένα, για `μένα, για `μένα.