Σαν της θάλασσας τ’ αγέρι τρέχεις τρέχεις
και ανοίγω τα φτερά μου σαν πουλί.
Κάνω έτσι να σε πιάσω, μα μου φεύγεις
και ξωπίσω σου όλο τρέχω σαν παιδί.
Έχω γίνει μια σταλιά, έχω μικρύνει,
φεγγαράκι που το πλάνεψε η αυγή.
Θέλω νά ’ρθω, μα ο φόβος δε μ’ αφήνει
και κουρνιάζω μες στη μαύρη προσμονή.

Στα ψηλά ψηλά ανεβαίνω,
δε σε φτάνω και πεθαίνω,
αχ αγάπη μου, αγάπη μου μικρή.
Από τα ψηλά θα πέσω,
πόσο ακόμα να πονέσω;
Δε με θέλει πια, δε με χωράει κι η γη.

Μη γελάς με της σιωπής μου πια το δάκρυ,
μη με παίζεις πιο πολύ κι απ’ τα παιδιά.
Αχ μικρή μου αγάπη, δεν υπάρχει άκρη
να κρυφτείς μέσα στη μαύρη λησμονιά.
Σαν της θάλασσας τ’ αγέρι τρέχεις τρέχεις
και με τι φτερά να τρέξω να σε βρω;
Τέτοια αγάπη δεν μπορείς, δεν την αντέχεις
κι ας με βλέπεις να ’μαι δίπλα στον γκρεμό.

Στα ψηλά ψηλά ανεβαίνω,
δε σε φτάνω και πεθαίνω,
αχ αγάπη μου, αγάπη μου μικρή.
Από τα ψηλά θα πέσω,
πόσο ακόμα να πονέσω;
Δε με θέλει πια, δε με χωράει κι η γη.