Στα μαλλιά της έλαμπε το φεγγάρι
Στα χείλια της χιλιάδες κύματα
Τα δυο της μάτια κρυστάλλινες λίμνες
Που χανόμουνα
Τα μάτια της γλυκά μ’ αγκάλιαζαν
Ξεψυχούσαν κάποια μέρα στα αισθήματα
Στα βλέφαρά της μέσα με κρατούσαν
Μα τη ζήλεψαν

Κι έτσι χάθηκε ξαφνικά
Το πιο όμορφο αστέρι απ’ όλα
Έτσι ο ουρανός μου έκλεψε
Το πιο όμορφό του φως
Έτσι απλά ξεψύχησε
Πάνω σ’ ένα ανέραστο τοίχο
Πόσο θά’ θελα να ήταν εδώ
Και τη θλίψη αυτή να γύριζε πίσω

Οι αναμνήσεις σαν μαχαίρι με κόβουν
Και τα μάτια της πίσω γυρνάνε
Κάθε βράδυ με τρελένουνε
Δε σταματάνε, όχι δε σταματάνε
Συγγνώμη που δεν μπόρεσα κι `επειτα
Πίσω ο χρόνος ήταν λίγος για σένα
Πέρα απ’ τη θλίψη να’ μασταν ξανά
Η Κόλαση είναι μακριά από σένα

Κι έτσι χάθηκε ξαφνικά
Το πιο όμορφο αστέρι απ’ όλα
Έτσι ο ουρανός μου έκλεψε
Το πιο όμορφό του φως
Έτσι απλά ξεψύχησε
Πάνω σ’ ένα ανέραστο τοίχο
Πόσο θά’ θελα να ήταν εδώ
Και τη θλίψη αυτή να γύριζε πίσω