Έχω στα χείλη βαθιά πληγή,
ματώνει σαν σε θυμάμαι.
Σ’ έχω στη σκέψη ακοίμητη
τις νύχτες που δεν κοιμάμαι,
τις νύχτες που δεν κοιμάμαι.

Κρεμάω στο στήθος μου για φυλαχτό
μια χτένα σου ασημένια.
Για των μαλλιών σου το μπλέξιμο
να ’χει ο καθρέφτης σου έννοια,
να ’χει ο καθρέφτης σου έννοια.

Πώς σε κέντησα, σαν τη μέλισσα,
το φαρμάκι μου απ’ το δάκρυ μου.
Μήλο μου μισό, πώς να χωριστώ
από σένα που αγαπώ;

Τ’ άστρα = Απ’ τ’ άστρα ;; που ορίζει ο ουρανός *
τους κήπους του να φωτίζει
σβήνει τ’ αστέρι μας αλύπητος,
το χωρισμό μας ξορκίζει,
το χωρισμό μας ξορκίζει.

*Σημ.: Το ένθετο σε αυτό το σημείο γράφει:
Απ’ τ’ άστρα που έχει ο ουρανός

Όσα τραγούδια δεν έχω πει
απόψε θα τραγουδήσω,
κι αν ο λυγμός μου στα δυο κοπεί
άλλο τραγούδι θ’ αρχίσω,
άλλο τραγούδι θ’ αρχίσω.

Πώς σε κέντησα, σαν τη μέλισσα,
το φαρμάκι μου απ’ το δάκρυ μου.
Μήλο μου μισό, πώς να χωριστώ
από σένα που αγαπώ;