Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
βίεε και απάνθρωπε
ψάχνεις να βρεις τη σιγουριά
και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λες πως θες καλοκαιριά
μέσα σου έχεις χιόνι
και η δική σου παγωνιά
με τίποτα δε λιώνει

Μη λες πως θέλεις άνοιξη
είσαι σκληρός σαν πέτρα
μες στης ψυχής το πέτρωμα
δε θα φυτρώσουν δέντρα

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
βίεε και απάνθρωπε
ψάχνεις να βρεις τη σιγουριά
και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λες πως θέλεις ουρανό
είσαι νερό και χώμα
και τα πουλιά δε σ’ αγαπούν
γιατί δεν έχεις χρώμα

Μη λες πως θέλεις αύριο
τίποτα να μη φτιάξεις
γιατί και τ’ αύριο σαν μπει
εσύ θα το πετάξεις

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
βίεε και απάνθρωπε
ψάχνεις να βρεις τη σιγουριά
και σε σαπίζει η σκουριά

Μη λες πως θες χαμόγελο
γιατί η δική σου η ράτσα
ξέρει να μας χαμογελά
με μια φριχτή γκριμάτσα

Έι έι έι σιδερένιε άνθρωπε
βίεε και απάνθρωπε
ψάχνεις να βρεις τη σιγουριά
και σε σαπίζει η σκουριά