Τ’ αστέρια που λάμπουνε
κοντά στο φεγγαράκι
αμέσως το σκεπάζουνε
το φως τους και δεν λάμπουν
όταν ολόγιομο αυτό
στη γη σκορπάει ασήμι.

Νεράκι γύρω κελαηδά
περνώντας παγωμένο
απ’ τα κλωνάρια της μηλιάς
φύλλα θροΐζουν πάνω
και κάτω κάτω ένας βαθύς
ύπνος αργοκυλάει.

Κοιμάται κι ονειρεύεται
εκείνη και πονάει
ο πόθος τρώει την λεπτή
ψυχή και την καρδιά της
και μας φωνάζει δυνατά
να πάμε εκεί κοντά της.