Όπως ανάβουνε τα φώτα
τα μάτια τον πυροβολούν
επαναστάτη όπως πρώτα
θέλουν κι απόψε να τον πουν

Ένα πλανόδιο τσίρκο
μες το μυαλό του γεννιέται
μα ο αόρατος ακροβάτης
σε μια φωνή θα κρατιέται στη σκηνή

Τα λόγια πάλι τον στοιχειώνουν
του κόσμου η μέθη τον νικά
σαν ερπετά βαριά τον ζωνουν
πρόσωπα φίδια που αγαπά

Σ’ ένα πλανόδιο τσίρκο
είναι κρυμμένος για χρόνια
δε ξέρω, παίζει στο έργο,
ή του μπερντέ τα σεντόνια έχει κάνει ζωή