Η Εμινέ ’ναι μάνα του οπού τον εχ’ ποχτήσει
Τον μέγαν τον προφήτη μας αυτή τον εχ’ γεννήσει
Τζούνκιμ από τον Απτ Αλλά ’ναι κείνη γκαστρωμένη
Και ήρθε και το βακίτι της αφέντης μας να γένη
Ειντά ’σπειρε και ζύγωσε το καλοκόπιασμά του
Νισάνια πολλά ’δε περίγυρα από τη γεννησιά του
Αχ’ του Ρεμπιουλεββέλης μέρες ην μιάνε μέρα
Δωδέκατη ήταν αυτή ξημερώνοντας Δευτέρα
Η μάνα του προφήτη μας είπε τότες εγώ ’δα
Σαν ήλιος νουρ’ φεξούμενο και θάμαξ’ όντα το ’δα
Το νούρ’ αχ τρεις ’βάρεσε κι από το σπίτ’ ηβγήκε
Ως τα ουράνια ο ντουνιάς μέσα στο νούρ’ ημπήκε
Και στο χαβά απανωθιό εστρώθηκε ένα στρώμα
Μαλάικας ’ταν πούστρωσε Σούντους το λεν το στρώμα
Σε τρεις μεριές ανοίχτηκαν κοσατέρ’ για μπαϊράκια
Από κει που ’κουσα να σου πω βάλε τα δυο σ’ αυτάκια
Μαγρίπ η μια μασρίκ οι γι άλλοι ’κούσα(ν) κι γι άλλοι πηγαίναν
Λογιάζου είναι ο Κααβάς τούτα όλα ρουγιά ’ναι
Τούτα τ’ αηδόνια π’ ήκουσα ο καλός σ’ όλη την πλάση
Εζύγωσε που στο ντουνιά ο ταμένος να κοπιάση
Μου ’φανηκε ο τοίχος άνοιξε άξαφνα μου ’ρθε θιάμα
Χουρήδες τρεις με ζύγωσαν και ’κάτσαμεν αντάμα
Ήρθαν τριγύρω μου και έκατσαν και έδιναν χαμπέρι
Μια ’πο την άλλη εχαίρονταν τον μέγαν πεϊχαμπέρη
Και οι χουρήδες μου ’λεγαν ωσάν αηδόνες εγίνα(ν)
Γιαρατισμένο στο ντουνιά δεν είναι άλλο γι ένα
Σαν το παιδί που θα γεννηθή το παρατιμημένο
Ο Κύριος χίτς μάνας αλλινής βέβγια δεν το ’χ’ δομένο
Μέγα ντεβλέτ’ σου ’δωκε ο Θιός καλότυχ’ ήσου(ν)
Θελά γεννηθή το νιο παιδί οχ την κοιλιά τη δική σου
Τούτ’ είναι μια χρυσή βραδιά ο Κύριος θα λάμψη
Μεγάλο νούρι στο ντουνιά κι ο κόσμος θελά φέξη
Ώρισε κι είπε “Εμινέ έλ’ δα ήρθε το βακίτι
Να γεννηθή αφέντης μας του κόσμου ’λνού το νετζέτι”
Εδίψασα πάρα πολύ από το χαραρέτι
Μού ’δωκαν ένα μαστραπά γεμάτον με σερπέτι
Τό ’πια η δίψα να διαβή να δροσιστή (η) ψυχή μου
Από το νούρ’ οπού ’χα ’γω ζαγρούνα το κορμί μου
Κ’ ήρθε κι ένα σπιροπούλι και μού ’βαλε τσ’ αλάτες
Και μ’ έπιασε με δύναμη κι ακούμπησα τις πλάτες
Μη να ορίσει ο θεός και κάμη μερχαμέτι
Πού ’ναι πολύ μερχαμετλής και μπούμε στο τζεννέτι
Όχ τα εκσίκικα παστρικός μεγάλος Κύριος είναι
Μουδέ κοιμάται δε(ν) πεθαίν’ πάντο ο Κύριος είναι
Ο Θιός είναι ένας ποιητής που δεν έχει ζαβάλι
Νε σύντροφον νε ομοιαστή δεν έχει ούτε μιθάλι
Ένας είναι ο ποιητής άσλα σουπές δεν είναι
Εκείνοι πολλά θάφτηκαν πολλοί χαμένοι είναι
..................................................(εφθαρμένο)...........
Αν θέλετε όχ τη φωτιά να βρήτε γλυτωμάρα
Το σαλαβάτι φέρτε το με άσκ’ με τρομάρα
Αδέρφια μου αρχίνησα να κάμω βασιγιέτι
Αφουκραστήτε να σας πω ορμήν(ει)ες για χαρέτι
Και την ορμήνεια που θα γι ειπώ όποιος να την κλουθήση
Σα μόσκος η ψυχούλα του να του μοσκομυρίση
Στα κρίματά του ο Θεγός ραχμέτι να του κάνη
Εκείνος που θα με θυμηθή ένα ντουά να μ’ κάνη
.............................(εφθαρμένο)
Πρώτα ανάβαλα αυτόν που δεν έχει πρωτάδα
Στην αγιωσύνη η γνώση μας δεν ηύρε χιτς πρωτάδα
Ο Θιός πρωτάδα δεν έχει μον’ ήταν ο Θιός και είναι
Και ξυστερνάδα δεν έχει εδώ σουπές δεν είναι
Όπως τον λέει η γνώση μας ο Θιός έτσι δεν είναι
Σ’ όλον τον κόσμο οριστής το θάλημα γ ετούτου είναι
Ο κόσμος όλος δεν ήταν ο Θιός τσ’ έκαμε κι είναι
Σαν εμάς η γι αξωμάδα Του φανερωμένη είναι
Ο κόσμος όλος να’ λειπεν ο Θιός ζαράρ δεν έχει
Και πάλι όλος να ’ναι τόσ’ διαφορά χιτς δεν έχει
Μια φορά το γ είπε ο Θεγός τον κόσμο “γεν” και ’γίνη
Χαλνάει όντα να γ ειπή ο Θιός “τουνιάς μην απομείνη”
Αν θέλετε οχ τη φωτιά να βρήτε γλυτωμάρα
Το σαλαβάτι φέρτε το με άσκ’ με τρομάρα
Την αγιωσύνη του Θεγού την άκουσες χωρίς πρωτάδα
Φουρκάσου τώρα μου λόγια όλο με την αράδα
Ο ποιητής πρώτα κι αρχή τι έχει γιαραττίσει;
Από τον κόσμο μπιρ πέτρα τι έχει προβαδίσει;
Στο βάρσιμό μας ο Θεγός σεπέτι ποιο ’χει να κάνη
Με άσκ’ όποιος κιορμένεται ραχμέτι να του κάνη
Του Μουχαμμέτη την ψυχή πρώτά ’χει γιαραττίσει
Αυτή αφέντης ο Θεγός την έχει αγαπήσει
Ο Θιός τιμές που ρέσκονται και καλωσύνες είναι
Χούγια καλά δουλειές καλές καλά αντέτια ’πο κεί ’ναι
Ο Θιός αυτουνού του τα ’δωκε μ’ αυτά τον έχει στολίσει
Καλλίτερον απ’ ολουνούς τον έχει γιαραττίσει
Ο Νώε γιατ’ αυτόν γλύτωσε οχ το κακό τουφάνι
Ο Μουσταφάς πριν κουνηθή ο μουτζιζές του ’φάνη
Και δεν επέθαν’ Ιησούς στον ουρανό που πάει
Είναι για το σεπέτι του για να τον αγαπάη
Κι ασάς του χαζρέτ’ Μωϋσή που εζτερχάς εγίνη
Για το χατήρι αυτουνού για τη τιμή του εγίνη
Κι’ο πάππος του για να λάχη ο Ιμπραχήμ χαλίλης
Αυτουνού μπαξέ την έκαμε τη φλόγα ο τζελίλης
Στην πλάση του προφήτη μας Αδάμη σεπέτ’ ηγίνη
Γιατ’ αύτου ο τοπές αυτουνού σουτούν το καπούλ’ ηγίνη
Οι προφητάδες κοίταξα(ν) για να τον μαρτυρούσαν
Σαν τι τοβλέτια που ’χτιζαν για να τον αγαπούσαν
Τον Κύριο παρακάλεσαν να κάμη μερχαμέτι
Και να τους κάμη ολουνούς του Μουχάμμετ’ ουμμέτι
Αν θέλετε οχ τη φωτιά να βρήτε γλυτωμάρα
Το σαλαβάτι φέρτε το με άσκ’ με τρομάρα
Και τον Αδάμη ο θεγός τον έχει γιαραττίσει
Με τον Αδάμη το ντουνιά αυτός τον έχ’ στολίσει
Και τεμεννά του κάμαν(ε) σετζτέ και τον τιμούσαν
Ο Θιός κερίμ’ του ’καμε κι αυτοί τον ακλουθούσαν
Στου Αδάμ’ το μέτωπο έβαλε του Μουσταφά το νούρι
Ξύστερα τ’ αγαπημένου μου τοπέ ήγινε το νούρι
Κι αυτό το νούρ’ απόμεινε στο μέτωπο τ’ Αδάμη
Κι απόμεινε τόσον καιρό στο μέτωπο τ’ Αδάμη
Και στης Χαββάς το μέτωπο πάει το νουρ’ και ’στάθη
Και έκατσε τόσον καιρό στ’ αυτί (και) δεν εχάθη
Στους προφητάδες πάγαινε το νούρ’ με την αράδα
Όσο που πάει στο Μουσταφά οντά ’ρθε η γιαράδα
Το νούρι έτσι πάγαινε οσό ’ρθε στον καιρό του
Κι ο Μουχαμμέτης γεννήθηκε και πάει στο μέτωπό του
Και όντας ηγεννήθηκε του κόσμου ολονού η χάρη
Πάει το νούρι κι ήκατσε και έκαμε καράρι
Αν θέλετε οχ τη φωτιά να βρήτε γλυτωμάρα
Το σαλαβάτι φέρτε το με άσκ’ με τρομάρα
Κεφάλ’ το είχε στο σετζτέ τον Κύριο φχαριστάει
Και το δάχτυλό του σήκωνε για να τον μαρτυράη
Και έλεγε έ γιαραππή άκου σετζτέ Σου κάνω
Να μου δώκης το ουμμέτι μου παρακάλια Σου κάνω
Τα χείλια του ταράζονταν και ήλεγαν χαμπέρι
Και δε(ν) δοκήθηκα τι λέει το στόμα του σερούρι
Τ’ αυτί μου μεσ’ το στόμα του έβαλα κοπανούρα
Κι απείκασα ό,τι ’λεγε εγώ εκείν’ την ώρα
Στον Κύριό μας από καρδιά έδωσε το χιμμέτι
Παρακαλεί νύχτα ’μέρα αυτός για το ουμμέτι
Από μικρόθε εγνοιάζονταν αυτός για το ουμμέτι
Και συ όσο που γέρασες αφήνεις το σουννέτι
Αν θέλετε οχ τη φωτιά να βρήτε γλυτωμάρα
Το σαλαβάτι φέρτε το με άσκ’ με τρομάρα
Οι τεκκελήδες τον Κααβά ξέρα(ν) δίχως χιλάφι
Εκείν’ την ίδια την βραδιά τον έκαναν ταβάφι
Σετζτέ έκαμε ο Κααβάς τον είδαν μικροί μεγάλοι
Κανένα λιθάρ’ δεν έπεσε (ά)κουσε ετούτο (το) χάλι
Σελάμ έδινε του Κααβά κομμάτι στο κομμάτι
Ήλεγαν εγεννήθηκε του κόσμου το χαϊρέτι
Κουσούρια έχομε πολλά και κρίματα μεγάλα
Στο ραχμέτ’ ως τη θάλασσα και ριμώσαμεν εις τ’ άλλα
Για Ραππή ό,τι κι αν έκαμα κρίματα και κακωσύνη
χαρσέ μ’ τα τη μετάνοιωση με την αληθοσύνη
Χελάλ όσα κι αν έκαμες χελάλ’ τα πιστεύω
Κι απ’ τα χαράμια που ’καμες φεύγω δε(ν) τα δουλεύω
Συ(μ)πάθα τα του σκλάβο Σου τα κρίματά του Θέ μου
Και όλα τα κουσούρια του μεγαλοδύναμέ μου
Για Ραππή με τη γλώσσα μου και μάτια και καρδιά μου
Κούφιρα σιρκ’ ιχτά αν έχω στη δουλειά μου
Τοπέ ’καμα μετάνοιωσα και δεχέματα τα δουλεύω
Αφέντης μας ό, τ’ ήφερε οχ το Ραππή πιστεύω
Ο πεϊχαμπέρης όσα γ’ ήφερε από την αφεντιά Σου
Σ’ όλα ιμάνι ήφερα κατά το θέλημά Σου
Τους προφητάδες πίστεψα κι ό, τ’ ήρθε οχ τη μεριά τους
Σ’ όλα ιμάνι ήφερα κατά τα θελήματά τους
Ντουά Σου κάνω για Ραππή στην ξυστερνή ζωή μου
Μα το ιμάν’ το πάκικο να δώκω την ψυχή μου
Όχ τον πασρί ηγίνηκε αδέρφια ριβαγιέτι
’Πό το ραχμέτι του Θεγού επάνω του να πέφτη
Φάρζιο πενήντα τέσσερα εδίναμεν αδέρφια
Σου το ’πα σαν Τούρκο(ς) απάνωθιό που να τα ξέρη βέβγια.


Το ποίημα δε διαπνέεται από καλλιτεχνική πρωτοτυπία και η ποιητική του αξία. είναι περιορισμένη. Η γλώσσα του είναι δύσκολη, ακολουθεί το ιδίωμα της Ανατολικής Κρήτης και συμπεριλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό τουρκικών λέξεων και θρησκευτικών όρων του Κορανίου. Θέλει να μεταδώσει πληροφορίες στους πιστούς σχετικά με τη γέννηση και την πρώτη εμφάνιση του ιδρυτή της ισλαμικής θρησκείας