Ανάβω σπίρτα και τα σβήνει ο βοριάς.
Πίνω τσιγάρα και τα καίει η θύμησή σου.

Βλέπω την πόλη κι είναι νύχτα, από ψηλά.
Κάποιο κρεβάτι θ’ αγκαλιάζει το κορμί σου.

Λέω δε με νοιάζει…
Κι ένα δάκρυ με χαράζει…
Είσαι ψεύτης εαυτέ μου.
Είσαι ψεύτης.

Αγάπη μου να ήσουνα εδώ
κι εμένα να κρατάς στην αγκαλιά σου.
Το δάκρυ μου να έτρεχε γι’ αυτό
κι όχι γιατί δεν έχω τώρα τα φιλιά σου.

Αγάπη μου να ήσουνα εδώ νομίζεις πως
είναι αργά για να γυρίσεις.
Δεν έχω όρια που σ’ αγαπώ, γι’ αυτό.
Να μη διστάσεις δεν ζητάω εξηγήσεις.

Έπιασε κρύο και ακούω την σιωπή.
Κοιτάζω πίσω μου να δω αν θα γυρίσεις.

Θα ’παιρνα όρκο ότι ήσουνα εσύ.
Μα είναι όλες του καιρού οι αναμνήσεις.

Λέω δε με νοιάζει…
Κι ένα δάκρυ με χαράζει…
Είσαι ψεύτης εαυτέ μου.
Είσαι ψεύτης.