Η ψυχή μου τώρα ξαπλώνει
Σε σιδερένιο κρεβάτι
Χωρίς στρώματα και μαξιλάρια
Ξαπλώνει ανάμεσα σε απελπισμένους τοίχους
Τα κουρασμένα μου μάτια
Κοιτάνε ανάμεσα από τα κάγκελα τον κόσμο
Σαν ηθοποιό σε ταινία
Που ο καθένας τους
Υποδύεται το ρόλο
Του σενάριου της ζωής του.

Κι έτσι συχνά νιώθω την ανάγκη
Ν’ αποδράσω προς την ελευθερία
Κλείνοντας μάτια
Ακτίνες ελπίδας δυνατές
Τινάζουν τα δεσμά
Και σπάνε τα κάγκελα

Βγήκα!
Τρέχω στην αγκαλιά του ιδανικού μου
Όπου η ψυχή του παίζει μουσική
Γραμμένη με τις νότες της καρδιάς μου.
Άνοιξα τα μάτια
Συνιδειτοποίησα πως ξύπνησα από το όνειρο
Και βρέθηκα στη φυλακή
Που λέγεται πραγματικότητα...