Ένας ζητιάνος στα χρυσά και στην πορφύρα του
εκλιπαρεί για λίγο μπλε και νοσταλγία.
Μοιράζει αρώματα και φώτα από τη μοίρα του
και στους ναούς σε ανακήρυξε αγία.

Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
και κρεμασμένοι τόσα χρόνια στον αέρα
παραμιλάμε αυτά που γράψανε στο πάτωμα
όσοι καρφώθηκαν στον τοίχο με μια σφαίρα.

Κάποτε θα `ρθει άλλος καιρός. Θα `ρθει ένας άγγελος.
Θα `σαι ντυμένη μουσικές κι όλο θα φεύγεις.
Ένα μαστίγιο θα κρατάς, ίδιος αρχάγγελος,
αφού σ’ αρέσει διαρκώς να μ’ αρρωσταίνεις.

Με την Ελλάδα στο κεφάλι σαν αιμάτωμα
σε μια βιτρίνα μ’ ένα στέμμα από διαμάντια.
Βιογραφία μας γραμμένη σ’ ένα πάτωμα.
Στα χειρουργεία την αγγίζουν μ’ άσπρα γάντια.