Θέλω να γράψω δυο λέξεις στο χαρτί
χάρτινες λέξεις να πνιγούν στη βροχή.
Φανερώσου μπροστά μου ξανά
για να δεις τη πληγή που με γεννά.

Ακατοίκητες μέρες, μέρες κενές
δεν ακούω τις γύρω φωνές.
Τη φωνή σου το σύρμα κουβαλά,
μου τρυπά το μυαλό, μ’ ένα ένοχο Λα.

Δεν είσαι όνειρο για κατανάλωση
χαμογελάς και μοιάζεις με άλωση.

Ξέρουνε όλοι ρόλους πολλούς
κι υποδύονται καλά τους καλούς.
Εγώ θέλω να μου πεις πως μ’ αγαπάς
και συ μεσ’ το σκοτάδι με ξεχνάς.

Το χαρτί μου καθρέφτης, κλέφτης θολός,
ψάχνω να σε βρω μα έχεις κλείσει το φως.
Η νύχτα με γεμίζει μοναξιά και με βρίζει,
το χαρτί μου καθρέφτης που ξαφνικά ραγίζει.