Στόλιζες τούλια την οθόνη
κι η τηλεόραση σαν νύφη
Πώς να διαβάσω αν έχω τύχη
που η αγάπη πάντα με σταυρώνει

Γραμμές δε βρίσκω στην παλάμη
για να μου πεις κι εσύ τη μοίρα
θυμίζω κάποιο χρυσοθήρα
μπροστά σ’ ένα στεγνό ποτάμι

Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...

Τα σύνορα φυλούν σταθμάρχες
σαν κάποιους μετρ ξενοδοχείων
μοιάζουν με λήγοντες λαχείων
και με παλιές χαμένες μάχες.

Σκυμμένος πάνω στο μπουκάλι
τους ρόλους σου μονολογούσα
σιωπές μονάχα αφαιρούσα
κι όλα τα κλικ απ’ τη σκανδάλη.

Σε σκέφτηκα μετά από χρόνια
τα ίχνη σου πια τα ’χω χάσει
και τ’ όνομά σου έχω ξεχάσει
σε μια γωνιά στη Βαβυλώνα
Με τρένο ερχόμαστε απ’ την Πάτρα
και στις στροφές γι’ άλλα μιλούσες
Το ’ξερα πως δε μ’ αγαπούσες
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα
μα εγώ ανέβαινα προς τ’ άστρα...