Είναι οι θάλασσες τού κόσμου
στριμωγμένες μες τα πράσινα
τα μάτια σου
και έχεις γίνει οδηγός μου
και με πας
απ’ τα μυστήρια μονοπάτια σου
και με ξυπνάς
από τον ύπνο τον βαθύ
τον βαθύ τον δίχως όνειρα
και με τυλίγεις με μια αγάπη
πού ποτέ μου πριν δε γνώρισα
δεν γνώρισα

Όσο ζω θα ζω για σένα
όσο ζω θα ζω για σένα
όσο ζω όσο ζω όσο ζω

Είν’ τα μαλλιά σου καταφύγιο
για τον ήλιο και σαν ήλιος
με ανάστησες
Ήταν ανούσια ή ζωή
κι από κομμάτια σκορπισμένα
την ξανάστησες
έκανες ένα δύο ξένα
και χωρίς αγάπη σώματα
και ζωγραφίζεις τον ορίζοντα
και τ’ αύριο με χρώματα

Όσο ζω θα ζω για σένα
όσο ζω θα ζω για σένα
όσο ζω όσο ζω όσο ζω