Τι θα ήμουνα χωρίς εσάς, αγαπημένοι μου;
Πώς θα κοιμόμουνα χωρίς εσάς μες στο μυαλό μου;
Πώς θα περνούσε η νύχτα μου χωρίς την αγάπη σας
γύρω απ’ το κεφάλι μου και μέσα στο στομάχι μου;

Κανένας έρωτας, καμιά αγάπη
την αγκαλιά σας, το φιλί σας δε μου δίνει
Ποιο άλλο σπίτι θα γιατρέψει την αρρώστια μου
και ποιο πλυντήριο τα ρούχα μου θα πλύνει;

Εσείς μου στρώσατε το πρώτο μου κρεβάτι,
σ’ εσάς ανήκει κάθε γέλιο μου και δάκρυ

Όταν ο διάδρομος ρουφήξει τα παιχνίδια μου,
δε θά ’ναι φίλος να μου πει πως μ’ αγαπάει,
κι όταν ο αέρας καταπιεί τα καναρίνια μου,
δε θά ’ναι εχθρός για να μου πει πως με μισεί

Θά ’σαστε εσείς σε μια αιώνια θυσία,
σ’ ένα μαρτύριο με πλείστη παρρησία

Κι αν τα μαλλιά σας λιγοστεύουν εξαιτίας μου,
κι αν τα κρανία σας γεμίζουν χίλιες έγνοιες...
Έκανα λάθη και το ξέρω (συγχωρέστε με!)
κι όταν πονάτε για τα λάθη μου υποφέρω
πιο πολύ

Πώς θ’ αντέξω όταν θα φύγετε, αγαπημένοι μου;
Κι αν φύγω πρώτος, πώς θ’ αντέξετε εσείς;