Οι φίλοι κουβαλάνε το σταυρό τους
Ρουφώντας το τσιγάρο, σιωπηλοί
Φοβήθηκες κι έκρυψες τη μορφή σου
Και τελικά παρέμεινε μορφή...
Και ρημαγμένη τριγυρνάς στα κάστρα
Πολύτιμων στιγμών, προσωπικών
Σαν σκέψεις που σου προκαλούνε τ’ άστρα
Σαν όνειρα καιρών ασθενικών

Κι εγώ σ’ ένα από τ’ άστρα σου ιππεύω
Σ’ άλογο δακρυσμένο και μουγγό
Το φως σου με τραγούδια συνοδεύω
Κι αφήνομαι στων φίλων τον καπνό.
Πολύτιμα όλ’ αυτά που σου `χω αφήσει
Βιώματα και πίκρες και χαρές
Το χρονικό μιας πόλης, που `χω ζήσει
Κι οι νύχτες οι μεγάλες, οι θαμπές...

Κι η τελευταία λέξη θαν’ τραγούδι
Σαν όλ’ αυτά που σου `στελνα παλιά
Μ’ αυτό, στ’ ορκίζομαι, είν’ το τελευταίο
Σβήσε το φως και λύσε τα μαλλιά...